Cask nr: 604
Butelek: 199
Kolejne spotkanie z whisky z Warsaw Whisky Fest. Tym razem sampelek wyrwany ze stoiska włoskiego bottlera Samaroli. Jak pisałem w relacji (tutaj) stoisko Samaroli miało kilka interesujących mnie wypustów, a prezentował je bardzo sympatyczny i integrujący się mocno z odwiedzającymi przedstawiciel bottlera.
Na samym festiwalu Bunna ta nawet mi podeszła. Tzn. była inna, ciekawa, jednak wiadomo jak to jest w ‘ferworze walki’, pewne niuanse umykają, a wady zostają wygładzone poprzez kilka wcześniejszych degustacji.
Bunnahabhain od Samaroli zachęca już samym czasem leżakowania, tj. 40 lat, które powinno robić robotę. Whisky jest w wersji single cask i wątłym cask strenght. Jest to bardzo limitowana, do niecałych 200 butelek edycja Infinity.
Zobaczmy więc jak sprawdziła ta whisky w domowym zaciszu.
Moje odczucia:
OKO: słomkowa.
NOS: whisky na samym początku dosyć świeża, wyczuwalny delikatnie pieprz, odrobina anyżu. Są lekko zaakcentowane brzoskwinie w syropie (sosie własnym), jest też lekko likierowo, wyczuwalna dębina. Po pewnym czasie i odstaniu w kieliszku wychodzi aromat gumy balonowej. Na to wszystko pojawia się jakaś taka dziwna kwaśność.
JĘZYK: gorzkie tony wygrywają, jest słonawo, bulion wołowy, sos sojowy. Słodycz jest jedynie minimalnie zaakcentowana gdzieś na trzecim planie. Lekka pieprzność.
FINISZ: ciągle słonawo, dębina, średnio długo.
Powiem tak, jak na 40-latkę to jestem strasznie rozczarowany. Wielowymiarowość jest jedynie lekko zaznaczona i skłamałbym, jeśli powiedziałbym, że fajnie odnajduje się tu drugie, czy też trzecie przysłowiowe dno aromatyczno-smakowe. To tyle jeśli mowa o whisky 40-letniej. Poza tym nie jest zła. Poprawna whisky, sączyło się ją przyjemnie, jednak dziać powinno się ciut więcej. Whisky na pewno nie warta pieniędzy jakie trzeba na nią wydać. Ocena taka na pograniczu 84-85.
OCENA: 84-85/100.
This website is amazing. I will tell about it to my friends and anybody that could be interested in this subject. Great work guys!