Whisky #54: Bunnahabhain 2003 10YO Artist #4 LMDW 58.5%

Chwilę mi zajęło zabranie się za nią, ale w końcu jest. Niepisana gwiazda Warsaw Whisky Fest (wg wielu, jak i wg mnie, na tamten czas i na to co czuliśmy po jej spróbowaniu na festiwalu).

Bunnahabhain over 10YO (bo tak to opisuje to bottler) pochodzi z serii Artist #4. Seria ta, to zbiór whisky wybranych przez francuską firmę La Maison Du Whisky, która na tym rynku jest od 1956 roku. Serie Artist (obecnie nr 4), to fantastyczne whisky w jeszcze bardziej fantastycznych butelkach, a dokładniej rzecz ujmując, genialne są dosłownie wszystkie etykiety serii Artist. Mnie osobiście zachwyca każda butelka Artist #4. Oprócz opisywanej dziś Bunny w skład tej serii wchodzą jeszcze Mosstowie 1979, Macallan 1989, Blair Athol 1988, Laphraoig 1997 oraz Caol Ila 1983, którą to miałem przyjemność próbować na WWF. Z tych wymienionych zagości jeszcze na blogu BA 1988, a jak się uda, to również Mosstowie 😉

Ale wróćmy do naszej Bunnahabhain. La Maison Du Whisky zadbało o to, aby whisky ta, jak i pozostałe ich wypusty była w wersji cask strenght, pochodziła z jednej beczki, aby również nie była barwiona oraz aby nie filtrowano jej na zimno. Nasza Bunna leżakowała ‘krótkie’ 10 lat w beczce typu sherry butt.

Sprawdźmy zatem jak zachowa się w boju w domowym zaciszu whisky, która spowodowała, że na festiwalu staliśmy w kilku przy jednym kieliszku (pan z LMDW zacięcie bronił każdej kropli) tej whisky w ciszy, żeby za chwilę wypowiedzieć krótkie WOW. Jak tak młoda whisky może smakować jak ambrozja, dosłownie. Była fantastyczna, gładka, słodka do bólu, bez cienia alkoholowych nut. Była genialna…

Moje odczucia:

OKO: miodowo-pomarańczowa.
NOS: sok owocowy – multiwitamina, z przewagą owoców takich jak mango, papaja, marakuja, a także z odrobiną brzoskwiń (etykieta tej whisky oddaje idealnie ten owocowy szał). Generalnie mamy tu bombę,  koktajl i sałatkę z owoców w jednym. W zapachu nic nie drażni, jest aksamitnie. Alkohol jakby nie występował, zwłaszcza po małej chwili w kieliszku. Po dodaniu wody dochodzi dżem morelowy, lekko przesłodzony.
JĘZYK: nadal owocowo, jednak ze sporą domieszką dębiny. Whisky jest nieco rozgrzewająca, z nutką pieprzności. Niemała moc alkoholu, podobnie jak w zapachu, dobrze zakamuflowana. Wystepuje lekka kwaśność, a przed samym finiszem powracają wspomnienia z lat 90-tych, które na język przynosi smak gumy Turbo. Z wodą: dochodzi stonowanie słodyczy poprzez gorzkawe tony trawy cytrynowej.
FINISZ: brzoskwinie, a dokładniej rzecz ujmując, syrop w którym te owoce kąpią się w puszce, odrobina ściągających drzewnych nut. Finisz totalnie długi i naprawdę świetny.

No cóż, whisky o niebanalnym zapachu, przenoszącym w krainę z etykiety na butelce i równie wspaniałym finiszu, który trwa niemal w nieskończoność. Słabszy jest niestety język, który odejmuje z noty końcowej kilka punkcików tej whisky. Zapamiętałem ją z festiwalu (i chyba nie tylko ja), jako bezalkoholowy nektar, którym raczyć się można było bez końca, dbając aby nie przeoczyć żadnego łyczka. Jednak na spokojnie w domu, ze skupieniem, troszkę z tego nektaru uleciało tych cudownych walorów. Jednak whisky do polecenia.

OCENA: 86/100.